இந்திய தூதரகம் - வாசிங்டன்

பிப்ரவரி 05 2006

இந்த மாதம் என்னுடைய கடவு சீட்டு (Passport) காலாவதி ஆவதால், அதனை புதுப்பிக்க வாசிங்டன்னில் உள்ள Massachusetts Avenue சென்றேன். இந்த தூதரகத்தில் நண்பர்கள் பலரை நான் இறக்கி விட்டு இருக்கிறேன், ஆனால் நான் செல்லுவது இதுவே முதல் முறை.

வாசிங்டன்னில் உள்ள Massachusetts Avenue- வில் தூதரகங்கள் பல உள்ளன. Bahamas, Pakistan, Australia, Oman, Japan இப்படி பல தூதரகங்கள் உள்ளன. சாலையின் இருபுறமும் தூதரகங்கள் மிக அழகாக நல்ல அந்த நாட்டின் கட்டிட கலையோடு காட்சி அளிக்கும். நமது இந்திய தூதரகம் மிக சதாரணமாக காட்சி அளித்தது. அருகில் உள்ள மற்றோரு சாலையில் காரை நிறுத்திவிட்டு ஆவலோடு உள்ளே செல்ல ஆசைப்பட்டேன். அலுவலகத்தின் முன்புறம் எல்லோருக்கும் போகவேண்டிய அவசியம் இல்லை என்று நினைக்கிறேன்.

அதன் அருகே விசா மற்றும் கடவுசீட்டுபுதுபித்தல் கிழே(Basement) என்று போட்டு இருந்தது. அந்த அலுவலகத்திற்குள் சென்றேன். மிகச் சிறிய அறை. சுமார் 50 முதல் 60 பேர்கள் அமரலாம். கோயம்பேடு பேருந்து நிலையத்தில் காணப்படுகிற அதே வகையான நாற்காலிகள் (சேர்கள்). நான் அமெரிக்காவில் அதனைப் பார்ப்பது அதுவே முதல் முறை. மிக சாதரணமாக காட்சி அளிக்கப்பட்ட அந்த அறையில் தரை விரிப்புகள் நிறைய அழுக்காக காட்சி அளித்தது. சிறிய கண்ணாடி மூடப்பட்ட ஓர் சிறிய அறையில் இரண்டு இந்திய அதிகாரிகள். இருவரும் பெண்கள். ஒருவருக்கு வயது 55 இருக்கலாம், மற்றவருக்கு வயது 35 இருக்கலாம். இருவரும் ஹிந்தி பேசினார்கள். சிறிய அறை காரணமாக நீங்கள் அதிகாரிகளிடம் பேசுவதை அனைவரும் நன்றாக கேட்க முடியும். அருகே Bathroom (Rest Room)அது ஆணுக்கும் பெண்ணிற்கும் ஒன்றுதான் என்பதை மக்கள் மாறி மாறி போவதை கண்டு தெரிந்துகொண்டேன். நமது மக்கள் உள்ளே போய் திரும்பி வரும் பொழும் கதவை மடாரென்று சாத்துவதை பார்க்க முடியும்.

காலை நம்முடைய கோப்புகளை கொடுத்துவிட்டு மாலை சென்று நமது விசா அல்லது கடவுசீட்டு, கோப்புகளை பெற்று கொள்ளலாம். அந்தெந்த பணிக்கு தகுந்தாற்போல் சீட்டு (Ticket)நீலம், பச்சை, சிவப்பு என்று கொடுக்கிறார்கள். மாலை வேளைகளில் அவர்கள் அந்தெந்த நிறத்தை மற்றும் நமது எண்ணை கூப்பிடுவார்கள். ஓர் வயதான அம்மா மாறி கிட்டே சென்றவுடன், "No I called only Red Tickets" என்று சத்தமாக சொன்னவுடன் அந்த அம்மா ஓர் குற்ற உணர்வோடு வந்து அமைதியாக நாற்காலியில் அமர்ந்தார்கள். மற்றோரு African American பெண்மணி விசாவை வாங்கி பார்த்துவிட்டுநான் 6 மாதம் கேட்டு இருந்தேன், 4 மாதங்கள்தான் கொடுத்து உள்ளார்கள் என்றும், 4 புகைப்படங்கள்கொடுத்தேன் விசாவில் புகைப்படம் இல்லயே என்றும் வருத்தப் பட்டு கொண்டு இருந்தார்கள். அதனை அவர்களிடன் கேட்டால் என்னை சத்தமாக திட்டுவார்களா? என்று என்னிடம் கேட்ட பொழுது "இந்தியகலாசாரத்தின் பெருமை கருதி" வருத்தப் பட்டேன்.

நிறைய பஞ்ஜாப்பி மக்களை பார்க்க முடிந்தது. அவர்கள் நிறையப் பேர் அமெரிக்க குடியுரிமை வாங்கிவிட்டு இந்தியா செல்ல விசா வாங்க வந்தவர்கள் போலும். எல்லோரும் கடவுசீட்டை ஆர்வமாக வாங்கி இந்திய விசாவை பார்த்து கொண்டார்கள். ஓர் வட இந்திய பெண்மணி Palm with Cell Phone ஐ எப்படி இந்தியாவில் உபயோகப் படுத்த முடியும் என்பதை சத்தமாக மற்றோரு நபருடன் கத்தி கத்தி பேசிக் கொண்டு இருந்தது, மற்றோரு நபரும் ஏதோ C++ Coding போல அதனை கேள்வி கேட்டு குடைந்து கொண்டு இருந்தார். மொத்ததில் இந்தியா தூதரகத்தில் நம் இந்திய கலாச்சாரத்தை பார்க்க முடிந்தது.

எல்லாம் முடிந்து பாகிஸ்தான் தூதரகம் அருகே Belmont சாலையின் உட்புறம் காரை எடுக்க சென்றபொழுது இருபுறமும் அழகான குடியிருப்புகள் இருப்பதை பார்க்க முடிந்தது. ஓர் வயதான பாட்டி தன்னுடைய Benz காரை வீட்டின் உள்ளே எடுத்து செல்ல, அந்த பாட்டியின் கணவர் Lexusல் வெளிய சென்று கொண்டு இருந்தார். 4 மைல் தொலைவில் அமெரிக்க பாராளுமன்றம், 3 மைல் தொலைவில் அமெரிக்க வெள்ளைமாளிகை, 1 மைல் தொலைவில் பல தூதரங்கள், வாசிங்டன் போக்குவரத்தின் பரபரப்பு இல்லாமல் இந்த அழகான வீட்டின் அந்த பாட்டி ஓவ்வோருப் படியாக வீட்டின் உள்ளே செல்லுவதை ஏக்கத்தோடு பார்த்து நடையே கட்டினேன்.

நன்றி

மயிலாடுதுறை சிவா...